آهای فوتبال؛ تو تا مغز استخوان به مردم بدهکاری!
روزنامه گل- رسول بهروش
با اعلام رییس‌جمهوری مسابقات باشگاهی کشور بعد از عید فطر بدون حضور تماشاگران از سر گرفته خواهد شد و به این ترتیب اگر شرایط مهیا باشد، بالاخره لیگ پرماجرای نوزدهم نیز به سامان خواهد رسید. در این مدت بسیاری از باشگاه‌ها –مخصوصا آنها که تداوم مسابقات به سودشان نبود- علیه بازگشایی بازی‌ها موضع گرفتند و حتی این تصمیم را به بمب ساعتی با جنگ بیولوژیک(!) تشبیه کردند. با این وجود «فعلا» کفه ترازو به سود برگزاری لیگ سنگینی می‌کند. در عین حال از مخالفان که استدلال اصلی‌شان حفظ سلامتی بازیکنان و خانواده آنهاست یک سوال داریم؛ اینکه بالاخره دین فوتبال به مردم کی و کجا باید ادا شود؟
واقعیت آن است که فوتبال ایران هرگز سودده نبوده و خرج گردش آن اغلب اوقات روی دوش دولت یا مردم بوده است. البته اگر حق پخش تلویزیونی یا سایر حقوق حقه فوتبال پرداخت شود، این صنعت نافع خواهد شد، اما این هم نهایتا برای چند باشگاه بزرگ و پرهوادار مثل پرسپولیس، استقلال، تراکتور و شاید کمی سپاهان یا فولاد باشد. در غیر این صورت همیشه خرج بقیه تیم‌ها مستقیم و غیرمستقیم از جیب ملت پرداخت شده است. در ازای همه این حاتم‌بخشی‌ها اما، تنها یک ماموریت به فوتبال محول شد و آن، ایجاد نشاط اجتماعی و سرگرمی سالم بود. بارها به درستی از زبان یکی مثل امیر قلعه‌نویی شنیده‌ایم که هر مسابقه فوتبال برای میلیون‌ها نفر چند ساعت سرگرمی و هیجان درست می‌کند و هیچ پدیده و ابزار دیگری توان انجام این کار را ندارد. خب سوال اینجاست که الان این وسیله سرگرمی‌ساز و نشاط آفرین کجاست؟ چرا در روزهایی که کرونا سایه نحس‌اش را بر سر مردم انداخته و موجی از نگرانی، بیکاری، افسردگی و مشکلات روحی و جسمی به وجود آورده، فوتبالی‌ها خودشان را کنار کشیده‌اند و عافیت‌طلبی می‌کنند؟ اگر الان قرار نیست کمی برای این مردم لذت بیافرینید، پس فلسفه پول‌هایی که در همه این سال‌ها گرفتید و کاخ‌هایی که برای خودتان ساختید چیست؟
صد البته دل همه مردم شور سلامتی فوتبالیست‌ها و خانواده آنها را می‌زند، همانطور که اهالی فوتبال هم نگران عامه مردم هستند. اما درست مثل عامه مردم که سر کار برگشتند، انتظار می‌رود فوتبالی‌ها هم لجبازی، کارشکنی و مقاومت‌های کور و منفعت‌طلبانه را کنار بگذارند و با حضور بی‌منت در میدان، کمی از کرختی اجتماعی این روزها بکاهند. فوتبال در ایران تا مغز استخوان به مردم مدیون است؛ نوبت ادای این دین اگر امروز نباشد، پس کی و کجاست؟
