به رادو و پادو نگاه کن!
روزنامه گل- بهروز رسایلی
ویدیوی احیر لئوناردو پادوانی که در آن با زبان فارسی برای مردم ایران ابراز علاقه و دلتنگی می‌کند واقعا شاهکار است؛ از آنها که مو به تن آدم سیخ می‌کند. مدافع برزیلی سابق نفت تهران و استقلال، بعد از یک برخورد سخت در زمین مسابقه و حین انجام بازی برای استقلال از ناحیه کمر به شدت آسیب دید و الان مدتهاست که روی ویلچر می‌نشیند.
همه جای دنیا بازیکنی در این شرایط به یک «عزیزکرده» در باشگاه تبدیل می‌شود؛ قراردادش را سال به سال تمدید می‌کنند، پولش را پیش از سایرین به حسابش می‌ریزند، همه هزینه‌های درمانی‌اش را تقبل می‌کنند و مثل پروانه گردش می‌چرخند. در فوتبال بی‌ساختار و نمک‌نشناس ایران اما، پادوانی هنوز حق و حقوق خودش را هم نتوانسته بگیرد و هر مدیر جدیدی که به استقلال می‌آید، فقط وعده سر خرمن به این بی‌نوا می‌دهد. آقای برزیلی اما با وجود همه این رفتارهای ناخوشایند، همچنان مهربان و بامعرفت است و کماکان حساب مردم ایران را از کسانی که در حقش بدقولی کردند جدا می‌کند. پادو یک مثال خوب از خوش‌قلبی و انسانیت است و کاش لااقل مسوولان فعلی استقلال ما را بیش از این مقابل او شرمنده نکنند.
در پرسپولیس هم طی این سال‌ها بازیکنی مثل بوژیدار رادوشوویچ کروات را داشته‌ایم که یک مثال خوب برای آدم حسابی بودن است. صد البته مقایس آنچه برای پادوانی اتفاق افتاد اصلا قابل مقایسه با رادو نیست و ما هم قصد همسان‌سازی اینها را نداریم، برای آنها که از رفتارهای زشت شبه‌ستاره‌های ایرانی عاصی هستند، بوژیدار هم یک پناهگاه روانی خوب است؛ پسر باشخصیت و خانواده‌دوستی که به دیر و زود یا کم و زیاد شدن پولش اعتراض ندارد، تا عمق جان به باشگاه متعصب است و حتی اگر هزار سال روی نیمکت بنشیند و بعد از هزار کلین‌شیت دوباره از ترکیب بیرون برود، باز مثل یک سرباز از کادرفنی اطاعت می‌کند.
پادو و رادو مثال‌های خوبی هستند برای آنچه ما انتظار داریم بازیکنان ایرانی هم باشند، اما بیشترشان ناامیدمان می‌کنند. نگاه از بالای این جماعت همیشه طلبکار، این آدم‌های کم‌ثمر و پرادعا، خیلی از اوقات آزاردهنده است. کاش بعضی بازیکنان ایرانی (نه البته همه آنها) کمی از این دو خارجی تر و تمیز یاد می‌گرفتند و گاهی بامعرفت بودن را هم تمرین می‌کردند.
