روزنامه گل- شاید بیست روز پیش کمتر کسی تصور می‌کرد شدت شیوع کرونا در ایران و دنیا اینقدر زیاد باشد. بنابراین شاهد نوعی سردرگمی در سیاست‌های فوتبالی بودیم که مرز خاصی هم نداشت. مثلا در ایران دو هفته از مسابقات لیگ برتر بدون حضور تماشاگران برگزار شد؛ اتفاقی که در لیگ ایتالیا و حتی لیگ قهرمانان اروپا هم شاهدش بودیم. با این وجود کرونا نشان داد سرسخت‌تر از این حرف‌هاست و در نتیجه الان فوتبال در بخش‌های زیادی از جهان کاملا به حالت تعطیل درآمده است. نکته مهم‌تر اینکه کسی نمی‌داند این بلا تا کی ادامه خواهد داشت و به این ترتیب تکلیف همه تورنمنت‌های متوقف‌مانده جهان نامعلوم است. در این بین از گوشه و کنار زمزمه‌هایی در مورد احتمال نیمه‌تمام باقی گذاشتن لیگ‌های باشگاهی به گوش می‌رسد. حتی در اسپانیا مطبوعات نوشته بودند ممکن است لالیگا متوقف شود و جام قهرمانی را به صدرنشین فعلی یعنی بارسلونا بدهند. در ایران هم از مدتی قبل این زمزمه وجود داشت و حالا جدی‌تر شده است؛ تا جایی که هومن افاضلی، سرمربی پارس جنوبی جم هم می‌گوید در پی همفکری با سایر همکارانش به این نتیجه رسیده که بهتر است رقابت‌های این فصل در همین نقطه متوقف شود. با این همه اما به دلایل مختلف به نظر می‌رسد ناتمام باقی گذاشتن لیگ نوزدهم بدترین تصمیمی است که می‌تواند اتخاذ شود.

بلوای قهرمانی تا ابد

طبیعی است که توقف لیگ موافقان زیادی داشته باشد؛ مخصوصا مدیران و مربیان باشگاه‌هایی که نتایج مورد انتظار را کسب نکرده‌اند. بنابراین اصلا عجیب نیست اگر در نظرسنجی احتمالی، تعطیلی لیگ موافقان بیشتری داشته باشد، اما در این شرایط مهم‌ترین ابهامی که باقی می‌ماند مربوط به سرنوشت قهرمان مسابقات است. در حال حاضر پرسپولیس با 10 امتیاز اختلاف در صدر جدول قرار گرفته و از شانس بسیار بالایی برای فتح جام برخوردار است. با این وجود هنوز 9 مسابقه باقی مانده و تجربه پیشتازی ناکام تیمی مثل بهمن در میانه‌های دهه هفتاد نیز نشان می‌دهد هر اتفاقی ممکن است در ادامه راه رخ بدهد. خب الان چه باید کرد؟ آیا می‌توان جام را به پرسپولیس نداد و صدرنشینی مقتدرانه این تیم را پایمال کرد؟ در نقطه مقابل آیا اگر پرسپولیس به عنوان قهرمان معرفی شود، سایر رقبا طعنه نخواهند زد که مثلا این جام هم «اسنپی» بود؟ در نهایت هر تصمیمی که گرفته شود، این یک بلوای تاریخی خواهد شد؛ معمایی از جنس کنار گذاشتن پرسپولیس از لیگ آزادگان سال 76 که هنوز هم موافقان و مخالفان بر سرش در حال جنگ هستند.

مصیبتی به نام لیگ هجده‌تیمی

مشکل اما فقط مربوط به بلاتکلیف ماندن قهرمانی نیست؛ چه اینکه در صورت ناتمام باقی ماندن لیگ، تکلیف سقوط‌کننده‌ها هم نامشخص خواهد ماند. شاید با هزار جنجال و دردسر بشود پیشتاز فعلی مسابقات را فاتح لیگ معرفی کرد، اما امضای حکم سقوط دو قعرنشین فعلی مطلقا «غیرممکن» است. اینجا دیگر بحث تفاوت ارزش اقتصادی امتیاز تیم‌ها وسط است؛ جایی که پروانه تیم لیگ برتری میلیاردها تومان گران‌تر از تیم‌های لیگ یکی است. بنابراین نه به راحتی می‌توان تیمی را وسط مسابقات پایین فرستاد و نه می‌توان رقابت تیم‌های بالانشین دسته اول برای صعود به لیگ برتر را نادیده گرفت. راه حل پیشنهادی برای این معضل، می‌تواند این باشد که امسال تیمی سقوط نکند و سال بعد لیگ هجده تیمی داشته باشیم، اما این هم یک مصیبت بزرگ دیگر است. لیگ ایران با رژیم سخت لاغری و هزار مرارت خودش را به 16 تیم رساند و همین حالا هم مدیران محترم برای برگزاری لیگ با همین تعداد تیم، هزار و یک مشکل دارند. آیا این همه فشردگی و برگزاری غیراستاندارد مسابقات را نمی‌بینید؟ بعد چطور انتظار دارید چهار هفته به مجموع بازی‌های رفت و برگشت اضافه شود؟

دردسر آخر؛ سهمیه‌های آسیایی

از اینها که بگذریم با نیمه‌تمام باقی ماندن مسابقات، تکلیف تیم‌هایی که برای فصل بعد باید به عنوان نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیا معرفی شوند هم مجهول باقی خواهد ماند. با این تفاسیر شاید بهتر باشد ابتدا به هر قیمتی شده پرونده لیگ نوزدهم را ببندیم و بعد سراغ لیگ بیستم برویم؛ حتی به قیمت حذف تعطیلات تابستانی و یا موکول کردن بخش پایانی مسابقات امسال به ابتدای فصل بعد.