روزنامه گل -

تورنمنتی که از المپیک 2008 پکن به بعد با جای خالی آسمانخراش‌های ایران برگزار شد اما حالا آنها در آخرین بازی جام جهانی چین، جشن صعود به المپیک گرفتند تا نخستین ورزش تیمی ایران حاضر در این رقابت‌ها نام بگیرند.

هدف رسیدن به المپیک تا جایی برای ملی‌پوشان اهمیت داشت که صمد نیکخواه‌بهرامی که زمزمه‌هایی مبنی بر خداحافظی‌اش هم شنیده می‌شد، عکسی از چهره پیر شده‌اش را در اینستاگرام گذاشت و نوشت تا زمانی که به این چهره نرسد، در میدان حاضر خواهد بود.

پایان جام جهانی و المپیکی شدن بسکتبال دلایلی بود برای گفتگو با مصطفی هاشمی، سرمربی تیم مهرام. او در گفتگو با «گل» ضمن تاکید روی واکاوی عملکرد تیم چه در زمان برد و چه باخت، خواست تا فقط کارشناسان خاک خورده بسکتبال درباره تیم نظر بدهند.

جام جهانی چین یک پایان شیرین برای بسکتبال داشت و آن دیدن دوباره این تیم در المپیک است.

اول باید بگویم واقعا همه ما از صعود به المپیک خوشحالیم. بدیهی است که این حس را هم داشته باشیم چون بسکتبال ما خیلی خوب است و بابت این اتفاق حس خیلی خوبی داریم. من به خصوص برای بازیکن‌ها خوشحالم که نشان دادند چقدر خوب هستند. ما بهترین‌های آسیا را داریم و بهترین تیم قاره هستیم. وقتی من این حرف‌ها را می‌زدم برای بعضی‌ها شک و شبهه پیش آمد اما همان‌طور که فکر می‌کردم کیفیت بسکتبال‌مان را دیدیم. از اینکه بازیکن ها نتیجه زحمات‌شان را گرفتند، واقعا خوشحالم و جا دارد از همه تقدیر کنند.

حالا که بسکتبال المپیکی شده، زمان انجام دادن چه کاری است؟

فکر می‌کنم به طور کلی بعد از هر دوره مسابقه، چه بازی با برد تمام شود و چه باخت، باید تیم را واکاوی از روی انصاف و منطق نتیجه‌گیری کنیم. باید از جو گرفتگی، اینکه جلوی پای‌مان را ببینیم و دچار شدن به روزمرگی پرهیز کنیم. باید ببینیم چه معایب و چه محاسنی داشتیم، آن موقع می‌توانیم قضاوت کنم. الان ما شاد هستیم ولی شاد بودن نمی‌تواند جلوی خیلی چیزها را بگیرد. مجموعه بسکتبال یعنی از فدراسیون گرفته تا کادر فنی و داور و بازیکن ... دنبال این هستند که بسکتبال هر روز پیشرفت کند. باید در محیط مناسب واکاوی انجام شود. چون در بسکتبال یک مقدار زود هیجان‌زده می‌شویم و یک مقدار باید زمان بگذرد تا ببینیم چه کار کردیم و چه کارهایی اگر توسعه پایدار داشته باشیم، می‌توانیم انجام دهیم.

روشن شدن تکلیف المپیک در حالی به روز آخر کشید که خیلی‌ها انتظار داشتند در مرحله گروهی نتایج دیگری رقم بخورد و روند دیگری را ببینند.

این همان چیزی است که باید در محیط مناسب درباره‌اش صحبت و نتیجه‌گیری کرد. من قبل از بازی‌ها چند جا مصاحبه کردم و گفتم تیم ایران شانس اول آسیا برای صعود به المپیک است. گفته بودم شانس برد ما از پورتوریکو و تونس بیشتر است و می‌توانیم اسپانیا را هم به چالش بکشیم. اما بعضی‌ها شاید چون در بسکتبال صاحب‌نظر نیستند اما همیشه نظر می‌دهند، گفتند فلانی می‌خواد ایجاد توقع کند و منافی دارد! من اصلا نمی‌دانم این همه کارشناس از کجا آمده؟! باید یک نفر شرایط نظر دادن داشته باشد. بعضی‌ها بسکتبال را نمی‌دانند و حرف من را باور نداشتند. من در خانه از پدر و مادرم یاد گرفتم دروغ نگویم. شاید اشتباه کنم ولی دروغ نمی‌گویم. چون همیشه می‌گفتیم دروغگو دشمن خداست، حال بماند که خدا دشمن هم زیاد دارد!

در هر حال بسکتبال وارد مسیر المپیک شد.

بله باید در نظر گرفت که بازی‌ها یک سال دیگر است. سطح بازی‌های ما با بازیکنانی که داریم در سطح جمهوری چک، لهستان و آلمان است و حتی احتمال بردشان هم هست. بازیکنان ما اگر با همین کیفیت در اروپا به دنیا آمده بودند، در لیگ‌های معتبر دنیا بازی می کردند. ما باید اول مجموعه خودمان را بشناسیم بعد مجموعه طرف مقابل را وگرنه نمی‌شود قضاوت کرد. ما نفراتی مثل حدادی، صمد و یخچالی را داریم. این همه گفتند چین اژدهاست! ما واقعا از چین خیلی قوی‌تریم. من که یک مقدار بسکتبال بازی کردم و یک مقدار هم مربیگری‌ می‌توانند بگویند نظر بده. حالا با یکسری که دنبال توجیه و سیاسی‌کاری هستند کاری نداریم، اما واقعا بسکتبال آنقدر کارشناس ندارد. من مخالف جواب دادن برای صمد هستم اما چرا اینقدر صمد را اذیت کردید؟ او سال‌ها ستاره تیم است و در این بازی‌ها هم ارزشش را دیدیم. چرا باید هر چیزی را به زبان بیاورید؟ اصلا نظر ندهید. وقتی چیزی را نمی‌دانید، نگویید. کسی می‌تواند نظر بدهد که در این رشته استخوان خرد کرده.

بسکتبال برای جام جهانی اردوهای خوبی را پشت سر گذاشت. فکر می‌کنید این روند تا المپیک ادامه داشته باشد؟

من واقعا آرزو می‌کنم در این مسیر بسکتبال بهترین بهره‌برداری را داشته باشد. البته با کمک فدراسیون و وزارت ورزش. باید بگویم فدراسیون در این مدت سنگ تمام گذاشت. فدراسیون کارهایی کرد که در تاریخ بسکتبال ایران یا اتفاق نیفتاده بود، یا یک بار اتفاق افتاده بود. امیدوارم همه از تیم حمایت کنند و البته امیدوارم هر کسی سر جایش باشد و هر کسی تعریفی برای آدم‌ها داشته باشد.

المپیک یک اتفاق دیگر را در بسکتبال ایران رقم زد و آن ماندگار شدن صمد و حدادی بود. کسانی که شائبه‌هایی درباره خداحافظی‌شان وجود داشت.

این بحث جنبه اجتماعی دارد. متاسفانه ما خیلی دوست داریم زود آدم‌ها را حذف کنیم، زود آدم‌ها را پیر کنیم. کسانی می‌توانند درباره این موضوع قضاوت کنند که در این سن و سال در این پست‌ها بازی کرده‌اند. خود بازیکن بهتر از هر کسی می‌داند چه زمانی باید خداحافظی کند. اصلا شاید صمد سال دیگر نتواند بازی کند. لطفا بگذارید بچه‌ها خودشان پیر شوند. زود پیرشان نکنید. بگذارید آرامش داشته باشند. آنها مگر سلام کردند که خداحافظی کنند؟ الان اینها بروند که یک جایگزین که 50 درصد ضعیف‌تر است را بیاورید که جوانگرایی کرده باشید؟ جوانگرایی به موازات صورت می‌گیرد. اینکه کسی که بالای نردبان است را بیندازی پایین و کسی که روی پله دوم است را بالا بیاوری که نمی‌شود. اصلا شاید به آن بالا نرسد و اینطوری هر دو را از دست دادیم. اینقدر چالش درست نکنیم. شاید بازیکن دوست داشته باشد حالا حالاها بازی کند به کسی چه ربطی دارد. خود بازیکن حس کند توانایی ندارد خداحافظی می‌کند مگر در شرایطی که خاص که آن هم جامعه متفق‌القول باید نظر بدهد.

از حذف گفتید یاد ارسلان کاظمی افتادیم.

به نظر من جای ارسلان در جام جهانی خالی بود. این نظر شخصی من است که جای ارسلان، مهدی کامرانی، سعید داورپناه و فرید اصلانی خالی است. الان هم برای انتخاب 12 تا یک مقدار فکر شود. ما هم پست بیرونی کم داشتیم و هم گارد. وقتی قرار است بهنام پست دو را بیاوریم یک، خب مهدی را دعوت کنیم. در گارد هم از آدم غیرتخصصی استفاده کردیم. ارسلان هم نقاط ضعف دارد و هم نقاط قوت اما نقاط قوتش می‌چربد. او سبک بازی متفاوتی دارد که می‌توانست در یکسری بازی‌های خاص کارهایی که بعضی چهارها نمی‌توانند را انجام بدهد. جای او مثل بقیه خالی بود.

به نظر شما برای المپیک مهم‌ترین نقاط ضعفی که باید برطرف شوند، چیست؟

من نمی‌توانم بگویم. نظر بدهم، محکوم به یکسری حرف‌ها می‌شوم. من قبل از اعزام تیم هم حرف‌هایی زدم که حتی می‌توانست راهگشا باشد. الان بهتر است همان کارشناس‌ها نظر بدهند که نقاط قوت و ضعف تیم چیست!

جلو بودن تیم و شکست در لحظات آخر بازی، یکی از نگرانی‌ها است.

این از همان مواردی است که کارشناسان باید در اتاق فکر بنشینند و درباره‌اش صحبت کنند. آن چیزی که به ذهن من می‌رسد برای خودم است. بگذارید کسانی که دلسوزتر، عاشق‌تر، سالم‌تر و صادق‌تر هستند، نظر بدهند.

بسکتبال در المپیک 2008 بدون برد یازدهم شد. فکر می‌کنید در المپیک 2020 اتفاقات دیگری رقم بخورد؟

یقینا، یقینا، یقینا این تیم در المپیک با تیم‌های دنیا برد و باخت می‌کند. کسانی که بسکتبال را می‌شناسند، می‌دانند برد و باخت یعنی چه. ما شاید سه تا بازی سخت را ببازیم اما در پایان تیم مقابل هم خسته می‌شود. اگر کسی باور ندارد ان‌شاءا... بعدها می‌بینیم ثابت می‌شود یا نه.

نگار رشیدی